Ceremonia Mrocznej

Wkraczam na płaskowyż, po czym zasiadam na podwyższeniu i wyję, wzywając Mroczną.

Post został pochwalony 0 razy

Chwilę po wezwaniu Shinena na płaskowyżu pojawiła się biała wilczyca. Przystanęła, czekając na słowa Przywódcy.

Post został pochwalony 0 razy

- Wilczyco Mroczna! Zostałaś tu wezwana, ponieważ zadecydowałaś o staniu się częścią Watahy Księżyca. Zostałaś też uznana godną pełnienia w niej funkcji Szamanki. Czy w dalszym ciągu podtrzymujesz swą decyzję?

Post został pochwalony 0 razy

- Tak, podtrzymuję. - odpowiedziała, nadając swemu głosowi uroczysty ton.

Post został pochwalony 0 razy

- Czy przysięgasz dochować wierności swej watasze, udzielać jej pomocy na miarę swych możliwości i nigdy nie sprzymierzyć się z tymi, których uzna za wrogów?

Post został pochwalony 0 razy

- Przysięgam. - powiedziała, nie zmieniając tonu głosu.

Post został pochwalony 0 razy

- Czy, jako Szamanka watahy, przysięgasz stać na straży wiedzy spoza tego świata, a ukrytej pod maską magii, stosować jej sekrety z rozwagą i umiarem, i tylko wówczas, gdy jest to dla ciebie lub watahy niezbędne, a także nigdy nie użyć swych darów, by przynieść ból lub śmierć innej istocie?

Post został pochwalony 0 razy

- Przysięgam - powiedziała ponownie, patrząc w oczy Przywódcy.

Post został pochwalony 0 razy

- A więc niech się stanie.

Staję przy poznaczonym rzędami runów kamieniu na środku podwyższenia, po czym gryzę się w łapę i upuszczam nań kroplę krwi. Runy rozjarzają się złotym blaskiem.

- O, Zmienna Pani, Srebrzystowłosa Bogini, Niebiańska Tancerko, Selene o wielu imionach! Ty, która słuchasz westchnień zakochanych i zrozpaczonych, tańczących i konających, wysłuchaj mego głosu i racz spojrzeć łaskawym okiem na tę, która stanie się córką twej wiecznej światłości! Dozwól jej, by przeniknęła zasłonę twej tajemnicy i natchnij ją do nowego życia - w twojej ziemskiej rodzinie!

W miarę, jak mówię te słowa, kamień rozjarza się coraz mocniej, aż wreszcie z ostatnim słowem wybucha świetlistą, ulotną niczym płynne światło łuną.

- Zbliż się, Mroczna wilczyco, ciemności, która jaśnieje jak gwiazda i blasku tworzący cienie.

Post został pochwalony 0 razy

Przymrużyła oczy nim przyzwyczaiła się do złotego blasku run. Przez chwilę zastanawiała się, co mogą oznaczać, ale szybko stwierdziła, że nie są one przeznaczone dla jej oczu, oraz zapewne dla większości wilków. Schyliła lekko łeb i podeszła.

Post został pochwalony 0 razy

Zbliżasz się do jednej z tajemniczych strug światła. Gdy muska twoje futro, czujesz ciepły dotyk...

I wówczas staje się coś dziwnego. Z nieba spada srebrzysty promień blasku, wydający się pochodzić z samego księżyca, którego pełne oblicze spogląda na nas z góry...

Podobnie, jak dziwna, lecz nieziemsko piękna ludzka dziewczyna, która stoi, okryta jedynie jasnozłotymi, długimi włosami, na kamieniu ofiary. Jej granatowe niczym nocne niebo oczy spoglądają wprost na ciebie - i zdaje ci się, że wprost na twoje serce. Jej twarz jest smutna i wyraża troskę.

Istota zstępuje z kamienia, krocząc w powietrzu niczym po ziemi. Następnie staje obok ciebie i klęka, spoglądając na horyzont. Po chwili spogląda w bok, na ciebie, i zaczyna szeptać ci w ucho. Jej głosu nie słyszysz - a jednak wydaje ci się, że rozbrzmiewa nim cała twa dusza, gdy zwierza ci się z powodów swego smutku. W umyśle rodzą ci się dwa obrazy. Obraz piekła na ziemi. Obraz suchej, wymarłej krainy, pozbawionej wilczego piękna. Jakby na pocieszenie, dziewczyna obejmuje cię za szyję i składa na twej głowie jeden ciepły pocałunek.

A potem... budzisz się na lekko ciepłej ziemi. Nigdzie nie ma ani śladu, że to co widziałaś, było prawdą.

Poza moim spojrzeniem.

- To co ujrzałaś i usłyszałaś, należy wyłącznie do ciebie. - Stwierdzam uroczyście. - Moroczna... Witaj w domu.

Kiedy zbierasz się na łapy, wciąż czujesz lekkie ciepło gdzieś na piersi. Spoglądając w dół, widzisz pomiędzy włosami swej sierści srebrzysty znak: okazały księżyc w pełni, otaczający znak przypominający kształt przypominający ptasie pióro.

Post został pochwalony 0 razy