Legowisko Alfy

Legowisko Alfy znajduje się w dość dużej jaskini, której jednak wcale nie jest tak łatwo odnaleźć.. Skryta jest za przeróżnymi krzewami, a do niej samej wejście wcale nie jest takie duże. Przechodząc przez nie, zmieści się jedynie jeden wilk. Jednak dla Luny to żadnen problem.. W jaskini znajdują się skalne półki, na których przywódczyni lubi odpoczywać. Dalej.. w głębi, jeden kąt wyłożony jest różnymi liśćmi i trawami, gdzie głównie wilczyca śpi.
W środku panowałaby całkowita ciemność, gdyby nie szczelina, przez którą dostają się promienie słoneczne, lekko rozświetlające wnętrze jaskini.

Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez Luna dnia Śro 22:20, 18 Mar 2009, w całości zmieniany 1 raz

U wejścia przysiada srebrzystoszary wilk. Wyraźnie na coś czeka, jednocześnie co chwila rozglądając się wokół. Choć stara się to ukryć, widać, że czuje się niepewnie.

Post został pochwalony 0 razy

Wracając do swojego legowiska, dostrzegła wilka siedzącego u jego wejścia. Przymrużyła lekko oczy, a następnie powoli do niego podeszła.
- Chm..? Co Cię do mnie sprowadza? - spytała dość spokojnie lustrując wilka wzrokiem.

Post został pochwalony 0 razy

Kłaniam się nisko.

- Witaj, Luno. Wybacz najście, ale nie wiedziałem, gdzie indziej można cię spotkać. Pewnie nie pamiętasz, ale należałem kiedyś do twej watahy. Chciałem złożyć uszanowania.

Żachnąłem się, po czym uśmiechnąłem.

- Po prostu miło cię widzieć. Wróciłaś na długo?

Post został pochwalony 0 razy

Skinęła lekko łbem i przez krótką chwilę przyglądała mu się.
- Shinen? No, oczywiście, że Cię pamiętam. - powiedziała gdy już go sobie przypomniała. Jakby mogła nie pamiętać wilków z swojej watahy.
- Również miło Cię widzieć. - dodała po chwili i zamiotła lekko ziemię ogonem.
- Um.. Na długo.. No, myślę, że tak. - odpowiedziała na jego pytanie.

Post został pochwalony 0 razy

- To dobrze. - Stwierdzam z uśmiechem. - Mam nadzieję, że uda ci się wskrzesić Watahę Wiatru. Choć niestety, ja do niej nie dołączę.

Post został pochwalony 0 razy

- Dzięki. Też mam taką nadzieję.. - powiedziała patrząc na wilka.
- I chyba wiem, dlaczego. Z tego co słyszałam zostałeś Alfą Księżyca. Gratulacje. - uśmiechnęła się kątem pyska i zamiotła ziemię swoim długim ogonem.

Post został pochwalony 0 razy

Machnąłem ogonem z lekceważeniem.

- Trzeba było jakoś odbudować hierarchię wilków tych ziem po kataklizmie... a ja byłem tutaj prawie cały czas. - Śmieję się krótko. - Wniosek narzucał się sam.

Post został pochwalony 0 razy

Uniosła lekko jeden łuk brwiowy.
- Skoro tak mówisz. - wyprostowała przednie łapy, a następnie znów usiadła.
- Powoli znów wilki dochodzą do watah.. Możliwe, że jeszcze będzie, tak jak było kiedyś. - powiedziała z lekkim zamyśleniem.

Post został pochwalony 0 razy

- Mam nadzieję, że nie całkiem tak, jak kiedyś. - Stwierdzam, chłodnym tonem. - Nie chciałbym powtórki z tego co spotkało Wielki Las poprzednio.

Siadam, owijając łapy ogonem.

- I nie mam zamiaru na nią pozwolić.

Post został pochwalony 0 razy

- Wiesz, że nie o to mi chodziło.. - westchnęła cicho.
- Też bym nie chciała, żeby było dosłownie tak jak kiedyś.. Poprostu cieszę się, że wilki wracają na te tereny. - powiedziała.

Post został pochwalony 0 razy

Wzdycham lekko.

- Ja także. - Odpowiadam, łagodniejszym tonem. - Zwłaszcza, że to oznacza powrót do normalności. Boję się tylko przyszłości. Że znów poniosę klęskę.

Spoglądam w górę, na gwiazdy.

- Jak można uciec przed przeszłością, jeżeli toczy się ona wiecznym kołem?

Post został pochwalony 0 razy

- Trzeba być dobrej myśli. - uśmiechnęła się lekko też na chwilę przenosząc wzrok na niebo.
- Uciec przed przeszłością.. Sama chciałabym znać odpowiedź na to pytanie.. Może poprostu trzeba żyć dalej i czekać na zmianę na lepsze. - mruknęła i zamiotła lekko ziemię ogonem.

Post został pochwalony 0 razy

Opuszczam łeb. Koniec ogona drga mi lekko, pokazując niepewność.

- Chciałoby się czasem wiedzieć, co przyniesie jutro... - Stwierdzam smutno.

Po chwili jednak poruszam lekko nosem, a w spojrzeniu wraca mi pogoda.

- Ale, nieważne. Liczy się tu i teraz. I to, że teraz ten Las wraca do siebie... tak samo jak nasze życie tutaj. - Uśmiecham się do ciebie. - Dzięki, że mi to przypomniałaś.

Post został pochwalony 0 razy